ขณะที่ Tom Stoltman หมอบลงเพื่อหยิบ Atlas Stone ชิ้นที่ห้าและชิ้นสุดท้าย ซึ่งเป็นก้อนกลมขนาดยักษ์หนัก 210 กิโลกรัม (เกือบ 463 ปอนด์) ซึ่งหนักกว่าเปียโนตั้งตรงเล็กน้อย และยกขึ้นไปยังแท่นสูงระดับไหล่ เขารู้ว่ามันคือ สิ่งเดียวที่อยู่ระหว่างเขากับการเป็น ‘ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก’เป็นการยกครั้งสุดท้ายในอีเวนต์สุดท้าย ในหนึ่งสัปดาห์ของความท้าทายอันทรหดที่ออกแบบมาเพื่อทดสอบขีดจำกัดบนของความแข็งแกร่งของมนุษย์ ทดสอบกับยักษ์ใหญ่จากทั่วโลกตั้งแต่การดันรถไฟขนาด 20 ตัน
ด้วยความเร็วสูงสุด ไปจนถึง การสควอท 320 กก. (ประมาณ 705.5 ปอนด์)
สำหรับการทำซ้ำสูงสุด ไปจนถึงการโยนถังขนาด 33 ปอนด์เพื่อให้ได้ความสูงสูงสุด และการแสดงความแข็งแกร่งที่เหนือจินตนาการอื่นๆ อีกมากมาย
ในท้ายที่สุด ตำแหน่งนี้ตกเป็นของชายสองคน ได้แก่ Stoltman รองชนะเลิศปี 2020 ซึ่งมาจากสกอตแลนด์ และ Brian Shaw อดีต ‘ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก’ สี่สมัย ชัยชนะของ Stoltman เหนือคู่ต่อสู้ชาวอเมริกันของเขาใน Atlas Stones และตำแหน่งเป็นของชาวสกอต
ขณะที่ Stoltman ทิ้งหินแมมมอธลงบนแท่น เขาหันไปเห็นคู่ต่อสู้ชาวอเมริกันของเขายังคงเจรจาผ่านลูกแก้วขนาดมหึมา
ชาวสกอตทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความเหน็ดเหนื่อย การเฉลิมฉลอง และความโล่งใจเท่าๆ กัน เด็กหนุ่มวัย 27 ปีรู้ว่าเขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ เขาเป็น ‘ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก’
Tom Stoltman บุรุษผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลก กลับบ้านที่โรงยิมของเขาในสกอตแลนด์พร้อมถ้วยรางวัล
Tom Stoltman บุรุษผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลก กลับบ้านที่โรงยิมของเขาในสกอตแลนด์พร้อมถ้วยรางวัล
ปีเตอร์ จอลลี่/Shutterstock
ชาวสกอตยักษ์ไม่ได้เฉลิมฉลองคนเดียวเป็นเวลานาน
เขาถูกชายที่จบอันดับที่ 7 ในการแข่งขันเดียวกันสวมกอดเขาลงบนพื้นทันที นั่นคือลุค พี่ชายของเขา
คำติชมโฆษณา
“เราค่อนข้างทรุดตัวลงคุกเข่าและพูดอะไรบางอย่าง นั่นเป็นช่วงเวลาที่พิเศษที่สุดเท่าที่เคยมีมา” Stoltman กล่าวกับCNN Sport เมื่อ เร็ว ๆ นี้หลังจากชัยชนะที่น่าทึ่งของเขาใน Sacramento, California เมื่อเดือนมิถุนายน – ชัยชนะนั้นน่าทึ่งยิ่งขึ้นเมื่อคุณพิจารณาเส้นทางสู่ชัยชนะที่ไม่ธรรมดาและไม่น่าเป็นไปได้ของเขา
Stoltman เป็นโรคออทิสติก ซึ่งเป็นความผิดปกติทางพัฒนาการทางระบบประสาทที่โดดเด่นด้วยความยากลำบากในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและการสื่อสาร ซึ่งมักแสดงในรูปแบบที่จำกัดและซ้ำซากจำเจ
“[ตอนโต] ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร” Stoltman เล่า “พฤติกรรมทั้งหมดของฉันและสิ่งที่ฉันทำ เช่น ในบ้าน นอกบ้าน กับพ่อแม่ พี่น้อง ฯลฯ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องปกติ
“ฉันคิดว่าเด็กคนอื่น ๆ ที่ทำสิ่งต่าง ๆ ต่างหากคือคนที่ผิด”
เมื่อ Stoltman กลายเป็นวัยรุ่น ปัญหาทางสังคมของเขาทวีความรุนแรงขึ้น จนกระทั่ง “มีบางอย่างคลิกในสมองของฉัน” และเขาตัดสินใจเล่าให้เพื่อนสนิทที่โรงเรียนฟัง
“ฉันยืนขึ้นและพาเพื่อนสนิทเจ็ดหรือแปดคนเข้าไปในห้องแล้วพูดว่า ‘ดูสิ ฉันเป็นโรคออทิสติก’
“และพวกเขาก็พูดว่า “ดูสิ ไม่มีปัญหาเลย เรายังคงชอบคุณในแบบที่คุณเป็น’
“และวันนั้นคือวันที่น้ำหนักของฉันยกขึ้นจากไหล่ของฉัน และฉันรู้สึกปกติ เหมือนคนทั่วไปในสังคม ฉันรู้สึกปกติเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนและพวกเขาก็ปฏิบัติต่อฉันเช่นเดียวกับพวกเขา
“นั่นคือวันที่เปลี่ยนชีวิตฉัน เมื่อฉันเปิดใจเกี่ยวกับการเป็นออทิสติก”
